نامه هايي براي ماندگاري

روزهای محرم رسید و من شرمنده امام. هیچکاری نکردم. نه لباس سیاه براتون خریدم و نه زیاد تونستم شما رو برای عزاداری ببرم. هوای سرد و بارانی این چند روز حاکم بود. فقط تونستیم شب تاسوعا بیرون بریم که حسابی خسته شدم. چون طبق معمول بابا باهامون نیومد. با زندایی رفتیم اما حسابی باهاتون خسته شدم. همه اش دلم پیش حسنا بود که بغل بقیه بود. می ترسیدم درگیری بشه، داربست های جایگاه سقوط بکنه، سنگی به طرفش پرتاب بشه و ... هزار فکر دیگه. شما هم باید با هیئت های زنجیر زنی می رفتید و بقول خودتون تپ تپو (طبل) می زدید. بالاخره ترسم بر عقلم چیره شد و حسنا رو هم بغل خودم گرفتم. حالا دیگه سه تایی آویزونم بودید. خلاصه تا 12 شب بیرون بودیم و خسته رفتیم خونه مامان جو...